Galeria Sztuki im. Jana Tarasina

pl. Św. Józefa 5
62-800 Kalisz
tel/fax 62 767 40 81

Laboratorium Sztuki 2020/21 online

2020-10-27 14:27

Warsztaty Laboratorium sztuki 2020/21 online
Zapraszamy serdecznie do uczestnictwa w warsztatach Laboratorium Sztuki online.
W każdy wtorek o godz. 12.00 publikujemy nowe propozycje kreatywnych ćwiczeń.
W związku z aktualną sytuacją, spotkania w Laboratorium Sztuki są zawieszone do 27 grudnia 2020 roku.

VIII /KONKURS TARASINOWY

Istnieją różne sposoby zapisywania wiadomości. Dobrze jest nam znany alfabet łaciński, którym się posługujemy. Jest pismo chińskie, hieroglify egipskie, rosyjska cyrylica. Są też różne sposoby odczytywania pisma. My czytamy od lewej do prawej. W Izraelu czyta się od prawej do lewej, a w Chinach od góry do dołu w pionowych kolumnach.
Jan Tarasin namalował ZAPISY, 2006 w sobie tylko znanym języku. Znaki na obrazie przypominają litery, pismo obrazkowe. Przedmioty i kształty są ciemne, wyraźnie odcinają się od jasnego tła. Namalowane są w poziomych liniach; artysta mówił, że są jak „rzeczy na półkach”. Kompozycja obrazu jest otwarta, mamy wrażenie, że ciągi nie mają początku i końca, „wychodzą” poza ramy obrazu. W pracy nie ma dominanty, wszystkie części kompozycji traktowane są jednakowo. Nie ma tutaj też podziału na dalsze i bliższe plany. Jakie kształty i znaczenia są ukryte w obrazie Jana Tarasina? Jakie kształty Wy widzicie? Co mogą oznaczać?

Przyjrzyjcie się tabeli poniżej (I Tablica znaków), poszczególnym znakom z obrazów Jana Tarasina nadaliśmy znaczenie, każdy znak to litera alfabetu.

W oparciu o podany wzór odczytajcie ukrytą wiadomość z II Tablicy, która znajduje się poniżej. Powodzenia!!!

VII/ Warsztaty Kartki Świąteczne

Życzenia, które zapisujemy na kartkach są formą pamięci o bliskich nam osobach, dostarczają też mnóstwo radości. Warto wiedzieć, że zwyczaj ten jest obecny nie tylko w Polsce, ale i w innych krajach. W Holandii od wielu lat kupuje się w każdej rodzinie nawet do 50 kartek . Jeżeli jakieś nie zostaną zapisane, zawisają w oknach jako świąteczna dekoracja. W Irlandii z kolei wysyła się bożonarodzeniowe życzenia już w pierwszym tygodniu grudnia. Tradycja ta jednak najstarsze korzenie ma w Anglii. To właśnie w tym kraju w 1846 r. powstała pierwsza na świecie karta pocztowa. W Stanach Zjednoczonych zwyczaj ten miał zapoczątkować pod koniec XIX w. urodzony we Wrocławiu Louis Prang.

W Polsce tradycja składania życzeń w tradycyjny sposób sięga już ponad 100 lat. Na samym początku wysyłano czarno-białe kartoniki. Na jednej stronie znajdował się adres, a na drugiej – życzenia. Następnie pojawiły się ręcznie malowane pocztówki i zyskały sobie od razu dużą popularność. Ważną rolę odgrywały w okresie II wojny światowej, za ich pośrednictwem ludzie dodawali sobie otuchy i ostrzegali przed zagrożeniem. Po okresie PRL-u i transformacji lat 90. kartki świąteczne ponownie przeżywały swój renesans. Dzisiaj niestety nieliczni kultywują ten piękny zwyczaj dlatego serdecznie zachęcamy do wysłania bliskim oryginalnej, graficznej kartki.

Opis ćwiczenia:
Potrzebne materiały:
– kalka techniczna
– ołówek
– linoleum
– wałek fotograficzny
– farba drukarska
– blok techniczny
– metalowa łyżeczka
– dłuta do linorytu

1/ Na kalce technicznej narysuj prosty projekt

2/ Przenieś projekt na linoleum (dostępne w sklepach z zaopatrzeniem dla plastyków, tam tez kupicie, wałek fotograficzny, farbę drukarską i dłuta)

3/ Poproś dorosłych i za pomocą nożyka introligatorskiego i dłut wytnijcie w linoleum fragmenty, które mają być białe.

4/ Na wycięta matryce nanosimy za pomocą wałka farbę drukarską (używajcie wodnej farby drukarskiej, łatwo ją zmyć)

5/ Na posmarowaną farba matrycę, połóżcie białą kartkę i za pomocą łyżeczki odciśnijcie farbę.

6/ Delikatnie zdejmujemy kartkę z matrycy.

7/ Kartka gotowa. Kiedy wyschnie farba, na drugiej stronie napiszcie życzenia. Pozostaje wysłać najbliższym.

Prosimy o zdjęcia waszych prac na edukacja@tarasin.pl
Warsztaty oraz fotografie autorstwa Ewy Kopeć.

VI/Warsztaty Martwa Natura

Martwa natura to jeden z najpopularniejszych tematów w sztuce. Polega na malowaniu bądź rysowaniu nieruchomych i zazwyczaj nieożywionych przedmiotów. Tematem dzisiejszych warsztatów będzie rysunek prostych form. Umiejętność realistycznego odwzorowania geometrycznych kształtów pomoże Ci w przyszłości narysować dowolne przedmioty. Do udziału w dzisiejszym ćwiczeniu zachęcam osoby, które rysują lub mają zamiar zacząć rysować. Postaram się przybliżyć zasady komponowania martwej natury. Poruszymy takie tematy jak: kompozycja zamknięta – centralna, perspektywa zbieżna i walor światłocieniowy. Zachęcam do aktywnego uczestnictwa, wykonajcie ćwiczenia pomocnicze z perspektywy zbieżnej i przeanalizujcie podstawowe wzory walorowe. Jeżeli chcesz dobrze rysować, konieczna jest praktyka, nie zniechęcaj się, nie mów, że nie potrafisz, rysuj a przede wszystkim świadomie obserwuj. Warto podjąć wysiłek, chociaż temat może wydawać się trudny. Jeżeli będziecie konsekwentnie pracować, w niedługim czasie zobaczycie efekty swojego wysiłku.

Opis ćwiczenia:
Potrzebne materiały:
– 1 arkusz brystolu 50×70 cm.
– ołówki 2B, 4B, 6B, 8B
– gumka chlebowa i zwykła
– brystol do wykonania figur przestrzennych
– nożyczki, linijka, klej
– brystol ( na jednej kartce ustawcie wykonane figury, drugą ustawcie jako tło)
– podkładka do rysowania
– sztaluga

1/ Z podanych wzorów wykonujemy figury geometryczne. Będzie nam też potrzeba kula, można wykorzystać okrągłą lampę, balon, piłkę. Wszystkie figury muszą być białe.

2/ Z przygotowanych figur, na białej kartce ustawiamy martwą naturę, postarajmy się żeby tło też było białe – walory i cienie będą bardziej widoczne na neutralnym, jasnym tle.

3/ Doświetlamy martwą naturę bocznym, punktowym światłem.

4/ Rysujemy na formacie 50×70 cm, w poziomie. Układ kartki narzuca nam ustawienie kompozycji, w tym wypadku, figury i cienie własne sugerują poziome ustawienie kartki.

5/ Rysujemy ołówkiem 2B, 4B, 6B, 8B.

6/ Rysunek zaczynamy od obserwacji. Zastanówmy się jaką figurę możemy opisać na martwej naturze. Naszkicujmy te figurę, będzie wyznaczała obszar, w którym musi się zmieścić nasza kompozycja. Możemy zrobić mały szkic pomocniczy w lewym, górnym rogu kartki.

7/ Na zaznaczonym obszarze rysujemy poszczególne figury. Początkowo nie dbamy o firmę, kształt, zaznaczamy schematycznie gdzie jaka figura się znajduje. Na tym etapie dbamy o proporcje i odległości pomiędzy figurami. Jeżeli proporcje i odległości są poprawne, szukamy formy (kształtu) każdej z figur. Pamiętajmy, że to tylko szkic. Na tym etapie nie musimy być dokładni, powinniśmy stworzyć poprawna centralną, zamknięta kompozycję (centralną – czyli na środku naszej kartki, zamkniętą – taką, która nie wychodzi poza format kartki).

8/ Posiłkując się szkicem, rysujemy martwa naturę na dużym formacie (na całej kartce). Sposób budowania kompozycji jest identyczny jak przy rysowaniu szkicu. Kompozycję budujemy od ogółu do szczegółu, przez podział nie dodawanie. Zaznaczamy ile miejsca zajmuje cała martwa natura, następnie dzielimy ją na części składowe, figury z których się składa. Pracujemy szkicowo, szybko, nie zagłębiamy się w analizę formy, pamiętajmy, że na tym etapie ważne są proporcje i odległości. Oczywiści pamiętamy o kompozycji, ma być zamknięta, centralna.

9/ Przy konstrukcji linearnej (konstrukcja linearna – rysunek składający się z samych linii, bez światłocienia) musimy pamiętać o perspektywie. Jednym z najbardziej znanych i powszechnie stosowanych sposobów sugerowania przestrzeni na płaszczyźnie jest odkryta w renesansie perspektywa zbieżna. Żeby narysować figurę w perspektywie zbieżnej (z dwoma punktami zbiegu) musimy zaznaczyć linię podstawy, linię horyzontu i punkty zbiegu. Istotą perspektywy zbieżnej jest to, że przedmioty przedstawiane na obrazie powinny zmniejszać się w miarę oddalania od widza, a wszystkie linie prostopadłe do płaszczyzny obrazu, zbiegać w jednym lub dwóch punktach (perspektywa z dwoma punktami zbiegu). W ten sposób płaska powierzchnia obrazu sugeruje głębię.

10/Poniżej znajduje się ćwiczenie pomocnicze, dodatkowe, które warto przeanalizować i przerysować na dodatkowej kartce formatu 30×40 cm (duży blok) pomoże nam poznać zasady perspektywy zbieżnej. Kartkę ustawiamy w poziomie. Wysokość podziel na trzy równe części. Na 1/3 wysokości od góry, rysujemy linię horyzontu. Na linii horyzontu zaznaczamy punkty zaniku, zbiegu – zbieg prawy ZP- po prawej stronie, zanik lewy ZL – po lewej stronie. Linię podstawy (linia na samym dole kartki) dzielimy na równe odcinki np. co 4 cm. Punkty na linii podstawy łączymy z punktami ZP i ZL. Powstaje nam siatka, na której możemy narysować figury wyprowadzając linie pionowe, prostopadłe do linii podstawy. Warto wykonać to ćwiczenie, będzie pomocne przy rysowaniu martwej natury.

11/ Powtórzyliśmy zasady perspektywy zbieżnej wiec możemy przejść do następnego etapu budowania naszej kompozycji. Wracamy do naszej martwej natury składającej się z figur. Mamy już rysunek konstrukcyjny, linearny. Zbudowaliśmy go w oparciu o zasady perspektywy zbieżnej, teraz kolej na walor. Walor to natężenie światła względem cienia (ilość jasności i ciemności), powoduje iluzję przestrzeni w rysunku. Iluzja powstaje dzięki „sygnałom” optycznym, które ułatwiają oku zlokalizować powierzchnie w przestrzeni oraz pomagają ustalić zależności miedzy nimi. Poniżej przedstawię rysunki dodatkowe, na wzory tonalne dla poszczególnych figur. Wzory tonalne zostały wykonane w idealnych warunkach z punktowym światłem z lewej strony. Odbiegają od sytuacji jaką możemy obserwować w naszej kompozycji, ale pomogą zrozumieć jak światło zachowuje się na poszczególnych płaszczyznach figur.

Pamiętajmy, że rysunek to 80 % obserwacji. Najpierw musimy określić kierunek światła i scharakteryzować figurę. Przypatrzmy się rysunkowi sześciana. Światło pada od góry z lewej strony. Oświetlona, górna płaszczyzna wydaje się najjaśniejsza ze wszystkich walorów, pionowa oświetlona płaszczyzna, nadal jasna, ale nieco ciemniejsza od poziomej. Pionowa zacieniona płaszczyzna ma walor najciemniejszy ze wszystkich widzianych walorów na sześcianie, cień własny ma najmocniejszy walor. Postarajmy się przeanalizować w ten sposób pozostałe wzory tonalne. Jeśli przyjrzymy się poszczególnym płaszczyzną, zauważymy, że są dynamiczne, niejednolite. Wpływ atmosfery sprawia, że walor ulega osłabieniu gdy oddala się od oka obserwatora, najprawdziwszy walor widzimy najbliżej oka obserwatora. Zwróćmy też uwagę na kontrast, jest najsilniejszy na granicy najjaśniejszej płaszczyzny z najciemniejszą. Granica kontrastu będzie ostra w przepadku figur o ostrych krawędziach takich jak: graniastosłup czy sześcian, miękka w przypadku płaszczyzn dynamicznych w takich figurach jak walec, kula, stożek. Obrazuje to rysunek poniżej.

12/ Wróćmy do naszej kompozycji
Przymrużcie oczy tak żeby wytracić ostrość widzenia. Określcie najważniejsze podziały światłocieniowe, walory bardzo jasne, pośrednie i ciemne. Bądźcie ostrożni w budowaniu ciemnych partii, zawsze będziecie je mogli pogłębić, nie wprowadzajcie od razu bardzo mocnych walorów. Zaznaczcie najważniejsze podziały walorowe, na tym etapie pracujcie schematycznie, na całej kompozycji, nie skupiajcie się na detalach. Stopniowo pogłębiajcie walory obserwując swoja kompozycję. Na koniec podkreślcie jasne walory gumką.

Prosimy o zdjęcia waszych prac na edukacja@tarasin.pl

Warsztaty oraz fotografie autorstwa Ewy Kopeć.

V/ Warsztaty Różnorodność

Bohaterowie naszych dzisiejszych warsztatów mają dla nas ponadczasowy przekaz: NIKT NIE JEST IDEALNY! Kochani, nie warto przejmować się niedoskonałościami, bo często to właśnie one czynią nas niepowtarzalnymi. Co więcej, nawet najpiękniejsze włosy, najbardziej regularne rysy i stylowe ubrania nie zastąpią EMPATII. Brzmi banalnie? Być może, jednak w dobie mediów społecznościowych promujących coraz bardziej wyśrubowane standardy piękna łatwo o tym zapomnieć. Skoro w pogoni za niedoścignionym ideałem gubią się nawet dorośli, to jak mają poradzić sobie z nim dzieci? Mając na uwadze ich dobro, warto od najmłodszych lat pokazywać im, że w różnorodności nie ma niczego złego.
W końcu świat byłby nudny, gdyby zasiedlałyby go same idealne istoty. NIECH ŻYJE RÓŻNORODNOŚĆ 🙂

Opis ćwiczenia:
Potrzebne materiały:

– blok rysunkowy

– mazaki

– farby

– plastelina lub modelina

– farby

– pędzle

– kubek z wodą

– paleta/ talerzyk

– kostka do gry

1. Drukujemy plansze do gry, lub patrzymy na zdjęcie na ekranie.

2. Rzucamy kostką. Ilość oczek wyznacza kształt głowy. Rysujemy wylosowany kształt na kartce.

3. Kolejny rzut kostką wyznacza nam kształt oczu.

4. Rysujemy nos. Oczywiście jego kształt losujemy za pomocą kostki.

5. Rzucamy kostką i rysujemy wylosowany kształt włosów.

6. Losujemy i rysujemy kształt ust.

Portret gotowy.

7. Narysowaną postać rzeźbimy z plasteliny. Zaczynamy od kształtu głowy, naklejamy oczy, nos, włosy, usta. Na końcu możemy pomalować farbami.

Prosimy przesyłajcie zdjęcia swoich prac na edukacja@tarasin.pl

Warsztaty oraz fotografie autorstwa Ewy Kopeć.

IV/ Warsztaty Dżungla

Zamknijmy oczy, jesteśmy w samym środku dżungli. Gdzieś w gąszczu czai się tygrys. Egzotyczne kwiaty odurzają intensywnym zapachem, a księżyc świeci przedziwnym złotym blaskiem. Wśród bujnej roślinności można natknąć się na zaklinaczkę węży, czarodzieja, który wygrywa dziwną, kojącą muzykę.
Oto dżungla Henriego Rousseou – malarza, który był celnikiem. Taki przydomek nadał mu Apollinaire francuski pisarz i krytyk sztuki polskiego pochodzenia. Przezwisko wzięło się od funkcji, którą pełnił nasz bohater – był inkasentem na granicach Paryża, jednak w głębi duszy, czuł się artystą.
Twórczość Rousseou można zaliczyć do prymitywistów. Nigdy nie pobierał lekcji akademickich.
Jego malarstwo było intuicyjne. Dzisiaj na te obrazy patrzymy jak na bajkę, przedziwną opowieść. Inność i prostota formy, kulisowa budowa kompozycji, stała się z czasem wartością. Niestety nie zawsze tak było. Zdanie krytyków było miażdżące. Spotykał się z nieustającą salwą szyderstw, śmiechu, upokorzeń i cierpkich słów, ale mimo to tworzył. Spod jego pędzla wychodziły dzikie zwierzęta, egzotyczne ptaki, bajkowe postaci a to wszystko na tle bujnej roślinności. Na temat twórczości artysty pojawiało się wiele absurdalnych opowieści, które nie miały pokrycia w rzeczywistości. Nigdy nie był w dżungli, a inspirację do swych obrazów czerpał z obserwacji, ogrodów botanicznych, zoologicznych z zapałem szkicował egzotyczne palmy i kwiaty. Wnikliwy obserwator zauważy, że gigantyczne rośliny do złudzenia przypominają nasze doniczkowe rośliny. Na próżno szukać w atlasach żółtych nenufarów, lwów i tygrysów, które wyglądają jakby miały połamane kości. To dzięki swojej wyobraźni Rousseau stworzył tajemniczy świat. Niech upór i zachwyt egzotyką będzie wyzwaniem do stworzenia obrazu rodem z dzikiej Amazonii. Zapraszamy was do świata Henriego Rousseou.

Henri Rousseau, Zaklinaczka węży, 1907, Musée d’Orsay, Paryż, domena publiczna

Henri Rousseau, Egzotyczny pejzaż, 1908, kolekcja prywatna, domena publiczna

Opis ćwiczenia:
Potrzebne materiały:
– duże ziemniaki
– nożyk (do użycia pod kontrolą rodziców)
– linoleum
– dłuta
– farby w tubach
– papierowy talerzyk (będziemy na niego wyciskać farbę)
– kalka techniczna
– ołówek
– blok A3
– nożyczki
– klej
– pastele
– mazaki

Przebieg ćwiczenia:
1/ Na kalce technicznej rysujemy: egzotyczne liście, tygrysa. Przenosimy rysunek liści na linoleum lub ziemniaka i wycinamy stempel (poproście o pomoc dorosłych)

2/ Smarujemy wycięte stemple szybkoschnącą farbę (najlepiej akrylową)

3/ Posmarowane farbą liście odbijamy na białej kartce 30X40 cm. Odbijamy liście na całej kartce, to będzie nasza dżungla. Możecie użyć różnych odcieni zieleni.

4/ Czas na zwierzęta. Smarujemy wyciętego w linoleum tygrysa. Kładziemy na posmarowany linoryt pomarańczową kartkę i za pomocą łyżeczki odciskamy. Po dokładnym odbiciu i dociśnięciu stempla za pomocą łyżeczki, ściągamy kartkę, czekamy aż farba wyschnie.

5/ Kiedy farba wyschnie, wycinamy tygrysa i naklejamy na kartkę, na której odbijaliśmy liście. Możemy nakleić jeszcze jednego tygrysa.

6/ Możemy też dodać inne elementy: liany, pnie drzew, liście, trawy, kwiaty – rysując je lub wycinając z gazet. Narysujcie też inne dzikie zwierzęta, wytnijcie i wypełnijcie nimi naszą dżunglę.

Prosimy przesyłajcie zdjęcia swoich prac na edukacja@tarasin.pl

Warsztaty oraz fotografie autorstwa Ewy Kopeć

III/ Warsztaty Kropka i koło

Jeśli chodzi o dzisiejsze warsztaty, bohaterką naszych prac będzie – KOŁO.
Koła mogą być różne. Mogą mieć różne wielkości, kolory, faktury, mogą być chropowate, przezroczyste, matowe, błyszczące. Tak naprawdę materiał, z którego je zrobimy może być bardzo różnorodny. Faktura – czyli cechy powierzchni, kolor i wielkość kół będzie miały duże znaczenie w naszym ćwiczeniu plastycznym. Różnicując kolory i kształty kół, możemy pokazać przestrzeń, głębię, dal. Kolory ciepłe sprawiają wrażenie bliskości, kolory zimne sprawiają wrażanie oddalenia. Podobnie ma się sprawa z kontrastem, jeżeli kształt będzie wyraźny, odniesiemy wrażenie, bliskości, dominacji na pierwszym planie. Kształty niewyraźne, rozmyte będą sprawiały wrażenie oddalenia. Duże i małe koła także porządkują nam przestrzeń na kartce. Duże koła budują pierwszy plan, bliskość, gdy użyjemy małych kropek, będziemy mieli wrażenie, że są one dalej.
Popatrzcie na rysunek i zastanówcie się co może przedstawiać? Zwróćcie uwagę jakie znaczenie ma wielkość użytych kół. To zabieg, który możecie wykorzystać tworząc własną prace.

Jakie tytuły dalibyście pracom poniżej? Co przedstawiają Waszym zdaniem?

Za pomocą kół możemy opowiedzieć bardzo ciekawe historie, np.: przedstawić wojsko, rodzinę, chaos, porządek, możemy pokazać krzyk, przestrzeń. Zachęcam Was do stworzenia własnej pracy plastycznej za pomocą tej ciekawej formy.

Materiały:
– kolorowy papier
– duża biała kartka
– klej
– nożyczki
– mazaki
– cyrkiel
– kredki
– ołówek

Opis ćwiczenia:
1/ Przeczytajcie hasła poniżej:
– bałagan
– krzyk
– przerwa
– ulewa
– wzrastające uczucie
– wyłom
– wszyscy równi każdy inny

2/ Wybierz jedno hasło.

3/ Zastanów się jak przedstawić za pomocą kół wybrane hasło. Jakiej techniki użyjesz? Czy będziesz rysować koła? Czy będziesz je wycinać z papieru kolorowego i naklejać ma dużą kartkę? A może do wykonania ćwiczenia użyjesz ulubionego programy graficznego? Czy kolor i wielkość kropek będzie miał znaczenie do przedstawienia wybranego hasła?

4/ Jeżeli zdecydujesz się na użycie kolorowego papieru, wytnij koła w różnych kolorach i wielkościach. Za ich pomocą pokaż wybrany temat. Zamiast kółek z kolorowego papieru możesz użyć kolorowych mazaków, kredek, którymi możesz pomalować koła używając wcześniej cyrkla.

5/ Zrób zdjęcie swojej pracy i prześlij na edukacją@tarasin.pl

Warsztaty oraz fotografie autorstwa Ewy Kopeć

II/ Warsztaty Rada Puchaczy

Dzieci wiedzą lepiej! Są wspaniałymi obserwatorami, mają doskonałą intuicje i często trafniej niż dorośli oceniają sytuację i charakteryzują postaci. Zapraszam was kochani najmłodsi do wysłuchania piosenki RADA PUCHACZY i scharakteryzowania bohaterów piosenki – będą inspiracją do naszego rysunku.
Mistrzowskie wykonanie usłyszycie, klikając w link poniżej:
Autorem tekstu jest Jan Brzechwa. Utwór wykonali Barbara Krafftówna, Wiesław Michnikowski i Irena Kwiatkowska.

Materiały:
– arkusz czarnego brystolu
– białe markery, pisaki
– biała farba
– pędzle różnej grubości
– patyki

Opis ćwiczenia:
Po wysłuchaniu utworu, proszę zastanówcie się:
Jak wyglądają bohaterowie utworu?
Jakie mają miny?
Kiedy są aktywni?
Czego żądają ?
Kto oprócz naszych bohaterów mieszka w lesie?
Czy nasi bohaterowie są arcyważni ? Groźni? Poważni? A może śmieszni?
Postarajcie się narysować postacie z piosenki za pomocą białych markerów, białej farby, kredy na dużej czarnej kartce. Zastanówcie się czy kompozycja będzie statyczna czy dynamiczna? Czy nasz bohater/bohaterowie będą siedzieli na gałęzi ? Czy pokażecie ich w locie? Postarajcie się zróżnicować kreskę, którą się posługujecie. Jaką kreską pokażecie puch, pióra, gałęzie?

Zdjęcia prac prosimy nadsyłać na adres: edukacja@tarasin.pl
Realizacja warsztatów, fotografie: Ewa Kopeć

I/ Warsztaty eko wyplatanki

Na jesienne smutki przygotowaliśmy kolorowe, pachnące jesienią ćwiczenie.
Dzisiejsze działanie jest banalnie proste, zapraszamy wszystkich, którzy mają trochę czasu i lubią ręczne robótki do warsztatu tkackiego. Z kolorowych liści, traw, kwiatów i gałęzi, zrobicie w domowych warunkach – jesienne wyplatanki.

Materiały:
Do jesiennych obrazków – wyplatanek będą nam potrzebne:
– gałęzie
– stare ramy
– mocne nici
– gwoździe
– młotek
– liście
– trawy
– kwiaty
– kolorowe wstążki

Opis ćwiczenia:
1/ Osnowa na ramie
Na starej, drewnianej ramie, gęsto rozmieszczamy gwoździe na dwóch przeciwległych (dolnym i górnym) bokach. Gęstość rozmieszczenia gwoździ jest uzależniona od gęstości osnowy. Między gwoździami (snujemy) rozpinamy jedną nitkę, którą przywiązuje się na pierwszym dolnym gwoździu, owija na pierwszym górnym i z powrotem na drugim dolnym itd. Osnowa, którą zakładamy, będzie naszą bazą tkacką. Na tak przygotowaną osnowę wprowadzamy wątek – trawy, liście (które warto wcześniej wysuszyć), kwiaty, wstążki. Jeżeli nie mace starej ramy, osnowę możecie naciągnąć na związane gałęzie.