REWOLUCJA TO NIE KOLACJA, A MOŻE JEDNAK KOLACJA – PERFORMANS ANNY BAUMGART

„Very little is known about women” – wrote Virginia Woolf in 1929. „The history of England is the history of the male line, not the female. Of our fathers we know always some fact, some distinction. They were soldiers or they were sailors; they filled that office or they made that law. But of our mothers, our grandmothers, our great-grandmothers, what remains?”.

REWOLUCJA TO NIE KOLACJA, A MOŻE JEDNAK KOLACJA – instalacja performatywna

Symboliczna kolacja, do której zasiądą kobiety zróżnicowane etnicznie, o różnej przynależności społecznej – ekofeministki, aktywistki klimatyczne, filozofki, badaczki, prekariuszki, artystki, feministyczne archiwistki – będzie pretekstem, by zadać sobie fundamentalne pytania o przyszłość, której być może nie będzie. Czy kobiety uratują świat? Czy chcą nadal rodzić w nim swoje dzieci? Czy możliwa jest nowa polityka bez hierarchii i przemocy? Czy możemy odzyskać utraconą przyszłość? Czy potrzebujemy liderek, a jeśli tak, to kim one są dzisiaj i jak stworzyć skuteczny front oporu?

Projekt odwołuje się do pracy Judy Chicago „Dinner Party” oraz do starszej o dekadę protofeministycznej, prawie nieznanej pracy ceramicznej Vanessy Bell i Duncana Granta, wystawionej tylko raz w Piano Nobile Gallery w Londynie. Obie wspomniane wyżej akcje artystyczne przywoływały 39 kobiet z historii i w obu zamysł był podobny: obnażyć patriarchalną pamięć zbiorową, która wyklucza kobiety. W dziele Bell i Granta znalazło się kilka kobiet z Europy Wschodniej, u Judy Chicago występują tylko nazwiska świata zachodniego.

Instalacja performatywna pt. „Rewolucja to nie kolacja, a może jednak kolacja” składa się z okrągłego stołu na 52 miejsca, zastawy ceramicznej z portretami kobiet ważnych dla kultury i polityki Europy Środkowo-Wschodniej, wyłonionych podczas obrad „okrągłego stołu”, które odbyły się w miastach Polski: Łodzi, Bydgoszczy, Lublinie. Powtarzającym się znakiem w ceramicznej zastawie jest portret przedstawiający autorkę instalacji z przebitym bokiem, na tle flagi będącej wariacją na temat ikonicznego obrazu El Lissitzky’ego „Czerwonym klinem bij w białych”. Portret odwołuje się do tradycji konstruktywistycznej i dziedzictwa rewolucyjnego polskich artystek, takich jak Katarzyna Kobro, ale też tradycji awangardy międzywojennej ubiegłego wieku, reprezentowanej przez Zofię Stryjeńską. Powtarzający się motyw, uzyskany metodą reprodukcji, wywodzi się z tradycji upowszechniania dóbr kultury w Polsce “realnego socjalizmu” w czasach PRL-u. Nawiązuje do egalitarnego wzornictwa modernizmu i do reprodukcji, która gościła w domach polskiej inteligencji pracującej i klasy ludowej.

„Okrągły stół” z 52 miejscami odwołuje się do wydarzenia politycznego, które miało decydujący wpływ na Polskę. W 1989 r. przy Okrągłym Stole zasiadło kilkudziesięciu mężczyzn i dwie kobiety. To gremium zdecydowało, jaki kształt miała transformacja Polski z komunistycznej na wolnorynkową i, jak zapewniano, demokratyczną. Jak się okazało, ta demokracja miała płeć męską. Przy Okrągłym Stole mężczyźni zawarli sojusze niekorzystne dla kobiet. „Okrągły stół” kobiet odwraca te proporcje: 50 kobiet i dwóch mężczyzn. Przy tym stole do symbolicznej kolacji zasiądą kobiety z różnych klas społecznych i różnych narodowości – zamieszkujące miasto, w którym odbędą się obrady „okrągłego stołu”. Instalacja zakłada elementy nieprzewidywalne, niewyreżyserowane: przeplatanie się tekstów napisanych ze spontanicznie wygłaszanymi tekstami, dotyczącymi: kapitalizmu, środowiska naturalnego, form rządzenia i idei politycznych, a także herstorii, feministycznego archiwum dla przyszłości – feministycznej historii świata. Przy „okrągłym stole” zostanie wzniesiony toast czarnym i białym mlekiem. Mleko zaistnieje tu na dwa sposoby: jako „biała plama” albo „biały atrament” nienapisanej, albo napisanej niewidzialnym tuszem, historii kobiet i „czarne mleko” (wedle definicji tureckiej pisarki Eli Safak) symbolizujące upodrzędnianie pracy reprodukcyjnej i afektywnej kobiet oraz „zaciemnianie” kobiecej herstorii.

Zaproszenie do działania z Anną Baumgart

Artystki, aktywistki, dziennikarki, nauczycielki, naukowczynie!
Wspólnie z artystką Anną Baumgart utworzymy
feministyczne archiwum dla przyszłości. Zbuduje katalog
ważnych kobiet związanych z Kaliszem, które nie zostały zapisane w historii
dostatecznie…

Zapraszamy do udziału w performansie Anny Baumgart, by zgłosić i przedstawić swoje kandydatki, osobiste bohaterki, ważne dla naszej lokalnej społeczności. Performanse odbędzie się w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w sobotę 7 grudnia w godz. 18.00- 20.00.
Liczba miejsc: 50 dla kobiet i 2 dla mężczyzn na wzór odwróconych proporcji Okrągłego Stołu z 1989 roku.

Współprowadzącą spotkanie przy okrągłym stole będzie Agnieszka Różyńska.

Zgłoszenie udziału w performansie prosimy przesłać na emaila:

organizacja@tarasin.pl lub zgłosić się telefonicznie 62/ 7674081

Anna Baumgart – artystka postkonceptualna, reżyserka i scenografka. Nagrodzona za wybitny debiut przez wojewodę gdańskiego 1995 r. Wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa narodowego oraz Fundacji Kultury. Wystawia w kraju i za granicą, m.in.: Brooklyn Museum of Art, NKB i Kunstwerke w Berlinie, Ludwig Museum w Budapeszcie, Museum on the Seam w Izraelu, Casino Luksemburg w Luksemburgu, CCA w Moskwie, Rydze, Narodowej Galeria Sztuki Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Jej prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach sztuki, min: Hauser & Wirth, FRAC Poitou-Charentes, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Znaki czasu Szczecin, Lublin, Olsztyn, Kolekcja Parlamentu Europejskiego. Kolekcja Śląskiego Muzeum Sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie. Film „świeże wiśnie” z 2010 r. prezentowany na festiwalach sztuki video i dokumentu tj : Videobrasil w Sau Paulo, Videonale w Bonn, Era Nowe Horyzonty, Watch docs, Impakt, został nagrodzony „nagrodą publiczności dla najlepszego filmu wideo „na festiwalu Loop w Barcelonie. „Zdobywcy słońca” prezentowany był: w Muzeum Żydów w NYC. EUROPEAN MEDIA ART FESTIVAL OSNABRUECK, MONSTRAINVIDEO MILANO, Festival Nowe Horyzonty Wrocław.

Agnieszka Różyńska – managerka kultury. Od czasu ukończenia polsko-angielskiej Szkoły Trenerów Młodzieżowych (2012) programuje i prowadzi projekty artystyczno-społeczne oraz buduje przestrzenie edukacyjne w nurcie gestalt. Kuratorka programów artystycznych angażujących społeczność lokalną, m.in. Generator Malta w ramach Malta Festival Poznań (2019, 2018, 2017, 2016), akademii dla młodych twórców Sąsiedztwo – granice bliskości (2019, 2018, 2017, 2016), Eksperyment: DIALOG (2017); edukatorka kulturowa w ramach projektów Struktury Kultury (Ogólnopolski Program Bardzo Młoda Kultura, 2017, 2016), Centrum Praktyk Edukacyjnych (2016, 2015), Koalicja Kulturotwórców (FIO 2018, 2016). Animatorka i koordynatorka działań młodzieżowych i społecznych w ramach: Ogród Łazarz (2015), Otwarta Strefa Kultury Łazarz (2015, 2016), Instytut Edukacji Społecznej (2013-2014). Koordynatorka działu edukacji i PR managerka Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA w Poznaniu (2017); producentka Teatru Polskiego w Poznaniu (2016–2017), PR managerka programu performatywnego Art Stations Foundation (2015–2016). Od początku 2018 do początku 2019 roku pracowała w dziale programowym Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu.